Byar-Pet


Begitu abis interlokal ke enyaknyé, belon juga sempet ngapa-ngapain, Mat Kelor langsung ditodong pertanyaan amé Si Qodir, “Ada khabar apa di kampung, mas ?”

“Dir, gue kagak pernah tinggal di kampung. Jelek-jelek gini nyak-babé gue tinggalnyé di kota besar. Nyang paling besar pokoknyé di negaré kité, kagak ada lawannyé. ”

“Lho, gitu aja kok sombong, mas. Aku juga punya paman yang tinggal di Jakarta, ” katé si Qodir.

“Paman-bibi lu kan pendatang. Palingan baru generasi kesatu apé kedué. Beda dong, Dir amé gue nyang asli, bukan barang impor, udéh ratusan turunan tinggal di kota besar, ” bales Mat Kelor sambil cengengesan.

“Lho kota besar itu kan cuma namanya saja, mas. Sebenarnya ya cuma kampung besar. Alm H. Usmar Ismail kan pernah membuat film dengan judul Jakarta, the big village !” katé si Qodir lagi kagak mau ngalah.

“Tapi kan kampung moderen, nggak kayak di kampung lu nyang listrik ajé kagak adé. Malem masih pake lampu sentir, ” katé Mat Kelor lagi.

“Biar ada listrik juga percuma, mas. Wong bolak-balik mati-nyala terus. Bisa meledug itu kulkas sama teve, ” bales si Qodir sambil ketawa ngakak.

“Lu kira kompor, bisa meledug ? Entu sih judul lagunya bang Benyamin S, Kompor Meledug, ” katé Mat Kelor sambil ikutan ngakak. “Di mané-mané sih sama, Dir di negaré kité. Nyang namanyé listrik emang paling rajin byar-pet. Bentar nyala, bentar mati lagi.”

“Kasihan anak sekolah ya, mas. Bagaimana itu kalau pas banyak pe-er, eh pas mati lampu ?” katé si Qodir sambil ngebayangin ponakan-ponakannyé.

“Mangkényé kudu musti rajin. Abis pulang sekolah langsung bikin pe-er dong. Mumpung masih adé matahari. Jangan abis bedug maghrib baru blingsatan mau bikin pe-er, ” katé Mat Kelor sok bijaksané, padahal waktu kecilnyé sih, sama ajé. “Tapi, Dir, listrik kalo mati-idup bagus tuh buat anak-anak mudé.”

“Lho, maksudnya apa tho mas ? Aku kok ndak mudeng ?” tanyé si Qodir. (mudeng=ngerti)

“Lampunyé kan udah mati-idup terus. Jadi kagak usah ke klub atawa disko, joget ajé sendiri di rumah, ” jawab Mat Kelor sambil ngakak.

“Yang aku masih bingung, mas, teknologi sudah begini maju, tapi kok PLN kita ndak maju-maju, ya ? Batere saja sudah ada alkalin, lithium dan sebagainya yang kuat-kuat seperti itu, mosok listrik masih byar-pet terus ?” tanyé si Qodir bingung.

“Teknologi sih bolé maju, Dir.  Nyang penting kan manusianyé. Sopir bajaj lu suruh nyetir helikopter, terbang kagak, nyungsep iyé !” jawab Mat Kelor sambil ketawa geli.

“Lho apa hubungannya, mas ?” tanyé si Qodir lagi.

“Kan tergantung orang nyang ngejalaninnyé. Nyang namanyé mesin kan musti adé orang nyang ngawasin amé ngebetulinnyé, Dir, ” katé Mat Kelor ngejelasin.

“Lho kan sama saja dengan di sini tho, mas ? Bedanya apa ? Di sini jarang mati listrik. Andaikata sampai matipun, dalam hitungan menit sudah nyala kembali, ” protes si Qodir.

“Bedanyé karyawan perusahaan di sini profesional, paling takut amé langganan. Jangan sampek deh dapet comelan dari langganan. Kalo orang kité lebih takut amé bini daripadé amé langganan, ” katé Mat Kelor sambil cekikikan.

“:Ah masa iya, sih mas ?” tanyé si Qodir gak nangkep maksudnyé Mat Kelor.

“Coba ajé kalo elu misalnyé jadi teknisi di PLN. Kantor nyuruh lu berangkat buat ngebetulin kabel bawah tanah nyang putus. Sementaré bini lu nelepon nyuruh lu pulang buat betulin kakus nyang mampet. Mané nyang bakalan lu kerjain duluan ? Mendingan lu diomelin langganan apé dipunggungin bini ?” katé Mat Kelor sambil ketawa kebahak-bahak.

Digg This
Reddit This
Stumble Now!
Buzz This
Vote on DZone
Share on Facebook
Bookmark this on Delicious
Kick It on DotNetKicks.com
Shout it
Share on LinkedIn
Bookmark this on Technorati
Post on Twitter
Google Buzz (aka. Google Reader)

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *